Μια εφημερίδα που ρεμβάζει - αλλά δεν χάνεται....

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ

INTIME NEWS/ ΛΙΑΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

 

του Περικλή  Κοροβέση (*)

Μια διεθνής εταιρεία υποδημάτων ενδιαφερόταν για νέες αγορές. Και έστειλε τον πιο πεπειραμένο πωλητή της στην Αφρική.

Η έκθεση που έφτασε στα κεντρικά γραφεία ήταν απογοητευτική: «Σε αυτήν την ήπειρο κανείς δεν φοράει παπούτσια. Επομένως κάθε προσπάθεια θα είναι μάταιη».

Αλλά η εταιρεία δεν το έβαλε κάτω. Στέλνει και δεύτερο εκπρόσωπο, ένα νέο και άπειρο στέλεχος για να έχει και μια δεύτερη γνώμη.

Ο νεαρός, που ήταν και λίγο αναρχοαυτόνομος, στέλνει ένα ενθουσιώδες τηλεγράφημα: «Εδώ έχουμε μια παρθένα αγορά. Ολοι αυτοί οι ξυπόλητοι άνθρωποι μια μέρα θα αγοράσουν παπούτσια. Επενδύστε άμεσα».

Εδώ έχουμε δύο αναγνώσεις της ίδιας πραγματικότητας.

Ο ένας τη βρίσκει τελείως αρνητική και ο άλλος ακριβώς το αντίθετο.

Τελικά ποιος είχε δίκιο; Η απάντηση είναι προφανής. Αυτός που ανακάλυψε κάτι εκεί που η έγκυρη και πεπειραμένη γνώση έλεγε πως δεν υπάρχει τίποτα.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ανά χείρας εφημερίδα.

Σε μια χώρα που δεν διαβάζει βιβλία, περιοδικά ή εφημερίδες. Και μάλιστα πριν από την κρίση.

Ενας λαός που στην πλειονότητά του τού αρέσει να αποχαυνώνεται μπροστά στην τηλεόραση και τα υπάρχοντα έντυπα ΜΜΕ.

Οργανα στα χέρια ολιγαρχών που δεν έχουν καμιά σχέση με την ενημέρωση του πολίτη και διαπλέκονται με κάθε είδους εξουσία, για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Κάποιοι άνθρωποι σε αυτό το χάος αποφάσισαν πως αυτός ο τόπος χρειάζεται μια εφημερίδα που να εκφράζει την κοινωνία.

Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν ο συνεταιρισμός. Ο καθείς έβαλε τον οβολό του για να δημιουργηθεί το πρώτο κεφάλαιο για μια πορεία στο χάος.

Με μοναδικούς εργοδότες τους αναγνώστες μας. Δεχτήκαμε πολλές κακεντρεχείς επιθέσεις -και μάλιστα από συναδέλφους-, χαλάσαμε την κατεστημένη αγορά και γίναμε μια μεγάλη εφημερίδα.

Το θέλουμε - δεν το θέλουμε, έχουμε γίνει μια φωνή αυτής της κοινωνίας που φτάνει εκεί που πρέπει να φτάσει.

Τώρα κατά πόσον ακούγεται είναι άλλη παράμετρος. Τα κέντρα εξουσίας δεν καταλαβαίνουν τη λογική. Μόνο την απειλή φοβούνται από πραγματικά κινήματα.

Μια εφημερίδα δεν μπορεί να είναι κίνημα. Η δύναμή της είναι η φωνή της.

Αλλά καμιά φορά η φωνή γίνεται επικίνδυνη.

Βλέπε Τουρκία, και όχι μόνο. Εντούτοις υπάρχουν άνθρωποι που μας θεωρούν απογευματινή έκδοση της «Αυγής».

Και ενώ έχουμε αποκτήσει πιστούς φίλους και είμαστε μια δυναμική εφημερίδα σε άνοδο, κάποιοι Γαλάτες μάς κοιτούν δύσπιστα και έπαψαν να μας αγοράζουν επειδή μας θεωρούν «συριζαίους».

Σίγουρα έχουμε συντάκτες που ανήκουν σε όλη τη δημοκρατική γκάμα. Και ο καθένας γράφει κατά συνείδηση.

Ολοι εδώ μέσα γνωριζόμαστε κι ο καθένας έχει τη δική του ιστορία.

Αυτό που κυριαρχεί είναι ο επαγγελματισμός και το κύρος της υπογραφής του.

Και όταν επιλέγει κάποιος να πάρει το ρίσκο και να μπει σε μια συνεταιριστική εφημερίδα, το βασικό του κίνητρο είναι η ελευθερία του λόγου του και όχι η εξασφάλιση της αμοιβής του. Τουλάχιστον θεωρητικά.

Επομένως μπαίνει ένα ερώτημα: Αφού όλοι οι συντάκτες είναι και ιδιοκτήτες της εφημερίδας στον ίδιο βαθμό, ποιος και πώς μπορεί να δώσει γραμμή και με ποια ιδιότητα, όταν όλα τα όργανα της εφημερίδας έχουν εκλεγεί από τη Γενική Συνέλευση;

Ετσι η «γραμμή» της εφημερίδας είναι προϊόν της δικής της δυναμικής.

Εμείς εδώ μέσα δεν συμφωνούμε με όλους και με όλα. Αλλά τότε πού είναι ο σεβασμός στη γνώμη του άλλου, του διαφορετικού, του ξένου;

Ποιος κατέχει την εξ Αποκαλύψεως αλήθεια;

Εμείς προχωράμε στο σχετικό και μέχρι εκεί που μας κόβει. Δηλαδή, δεν διαφέρουμε από τους άλλους ανθρώπους. Και σε αυτό ποντάρουμε.

Και εδώ η μπάλα πάει στην εξέδρα. Πού είναι η παρέμβαση των αναγνωστών;

Σίγουρα έχουμε ενδιαφέρουσες επιστολές και όχι σπάνια γίνονται άρθρα. Αλλά χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Μπορεί εμείς να είμαστε οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας -αν και αυτό παίζεται, όμως αυτό είναι άλλο κεφάλαιο-, εντούτοις οι πραγματικοί εργοδότες είναι πάντα οι αναγνώστες μας.

Γιατί αυτά που λέγονται ιδιωτικά, να μη λέγονται δημόσια;

Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως ό,τι γράφουμε είναι σωστό.

Και για να καταθέσω εδώ την προσωπική μου άποψη -και χωρίς να εκπροσωπώ την εφημερίδα, λέω μονάχα αυτό που έχω καταλάβει- αποφεύγουμε τα λάθη μας, όσο μπορούμε.

Και κάποιοι από τους συναδέλφους έχουν πρότυπο τον διάβολο, αποφεύγουν τα λάθη τους, όπως ο ίδιος το λιβάνι.

Εχουμε μπει σε μια ζοφερή εποχή και ο ήλιος απεργεί.

Και οι ασήμαντοι και οι μικρόνοες αποκτούν όλο και μεγαλύτερη εξουσία με έναν και μόνο στόχο: την καταστροφή της ζωής που τους αποδίδει κέρδη.

Μια εφημερίδα που να σκέφτεται χρειάζεται σε όλους μας.

Και αυτό σημαίνει διάλογος, επιχειρήματα και στοιχεία που είναι τεκμηριωμένα.

Εχουμε ξεφύγει από αυτό; Κάθε αντίλογος ευλογημένος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:Η κατά Αλαφούζο διαπλοκή
«Μαθήματα» διαφάνειας από μια Αρχή... εν υπνώσει

______________

(*) http://www.efsyn.gr/arthro/mia-efimerida-poy-remvazei-alla-den-hanetai

Γιατί οι πρώτοι ταχυδρόμοι στην Αθήνα έκαιγαν τις επιστολές όταν δεν έβρισκαν τον παραλήπτη.

 ΙΣΤΟΡΙΑ

Πώς γινόταν η διανομή και σε ποιες πόλεις λειτούργησαν τα πρώτα ταχυδρομεία. Ο ρόλος του Καποδίστρια 

Όταν ο Καποδίστριας ορίστηκε κυβερνήτης της Ελλάδας κλήθηκε να κυβερνήσει ένα κράτος με πολλές ελλείψεις. Με το που πάτησε το πόδι του στη χώρα, βασικό του μέλημα ήταν να δώσει λύσεις στα κυριότερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν καθημερινά οι πολίτες και να θέσει τις βάσεις για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους. Μεταξύ άλλων ελλείψεων, διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν ταχυδρομικές υπηρεσίες. Ψήφισμα ελληνικής κυβέρνησης Πόρου Στα χρόνια της Επανάστασης, οι αγωνιστές έστελναν μηνύματα και επιστολές με έφιππους ταχυδρόμους ή έκτακτους πεζούς, οι οποίοι κάλυπταν μεγάλες αποστάσεις, ώστε να μεταβιβάσουν την αλληλογραφία. Ανάλογα και στην οθωμανική αυτοκρατορία, οι ταχυδρόμοι ήταν έφιπποι, οι οποίοι άνηκαν σε ξεχωριστό τάγμα και μετέφεραν διαταγές και φιρμάνια στην επαρχία. Το ταχυδρομικό σύστημα των Οθωμανών ονομαζόταν «μενζίλι» και οι ταχυδρόμοι «τατάρηδες». 

Το ελληνικό ταχυδρομείο Μετά την απελευθέρωση, με πρωτοβουλία του Κολοκοτρώνη, λειτουργούσε ένα τακτικό έφιππο ταχυδρομείο, διοικούμενο από τον Αθανάσιο Καρδαρά. Αργότερα ο Άγγλος συνταγματάρχης Λέστερ Στάνχοουπ και ο Γάλλος Βαρόνος Κάρολο Φαβιέρ έκαναν προσπάθειες να δημιουργήσουν ταχυδρομικές υπηρεσίες, αλλά το σχέδιο τους απέτυχε. Το 1828, λίγους μήνες μετά την εγκατάσταση του στην Ελλάδα, ο Καποδίστριας αποφάσισε να δημιουργήσει μια οργανωμένη υπηρεσία που θα έστελνε επιστολές στην απελευθερωμένη Ελλάδα και με προεδρικό διάταγμα όρισε τη σύσταση οργανωμένης ταχυδρομικής υπηρεσίας. Στην 24 Σεπτεμβρίου 1828, υπέγραψε ψήφισμα το ΙΖ΄, στον Πόρο, “περί συστάσεως τακτικής ταχυδρομικής συγκοινωνίας” ιδρύοντας το “Γενικόν Ταχυδρομείον “. 

Τα πρώτα ταχυδρομεία που λειτούργησαν ήταν στο Άργος, την Τριπολιτσά, την Επίδαυρο, την Αίγινα και τη Σύραν και εξυπηρετούσαν κυρίως κυβερνητικές ανάγκες. Οι ταχυδρόμοι που έφταναν από το Ναύπλιο στην Αθήνα, ανέβαιναν σε ένα βαρέλι και ανήγγειλαν στους συγκεντρωμένους κατοίκους τις διευθύνσεις των επιστολών. Αν οι αποδέκτες δεν εμφανίζονταν τις έκαιγαν επιτόπου. Τα πρώτα χρόνια η μεταφορά των επιστολών ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς το συγκοινωνιακό δίκτυο ήταν ανύπαρκτο. Αργότερα οι επιστολές έφταναν και στα νησιά και σε πιο μακρινές αποστάσεις. 

Οι άμαξες ήταν το νέο μέσο μεταφοράς αλληλογραφίας και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν τα τρένα. Τα ταχυδρομικά γραφεία αυξήθηκαν και τυπώθηκε το πρώτο ελληνικό γραμματόσημο που σχεδιάστηκε και χαράχτηκε από τον Albert Barre και είχε σαν παράσταση την κεφαλή του Ερμή σε δεξιό προφίλ. Το 1861 υπήρχαν 92 ταχυδρομικά γραφεία στη χώρα και 11 στο εξωτερικό: 7 στην Τουρκία, 3 στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και 1 στην Αίγυπτο. Με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη της τεχνολογίας, το ελληνικό ταχυδρομείο εκσυγχρονίστηκε και θεωρείται άλλο ένα σημαντικό έργο που χάρισε ο Καποδίστριας στη χώρα στο χρονικό διάστημα που πρόλαβε να κυβερνήσει πριν τη δολοφονία του.... 

_______________

*από το: http://www.mixanitouxronou.gr/giati-i-proti-tachidromi-stin-athina-ekegan-tis-epistoles-otan-den-evriskan-ton-paralipti-pos-ginotan-i-dianomi-ke-se-pies-polis-litourgisan-ta-prota-tachidromia-o-rolos-tou-kapodistria/